جولان عرفان های دروغین در مشهد

به گزارش قاصد، در بررسی تاریخ ادیان، عرفان جایگاه ویژه ای دارد و با جاذبه های بسیار همواره مریدان گسترده ای را به سوی خود جذب کرده است، از عرفان های اصیل و حقیقی گرفته تا مکاتب شبه عرفانی و حتی عرفان های انحرافی، از عرفان ابن عربی تا عرفان اوشو و از عرفان حلقه تا شیطان پرستی و این همان مساله ای است که این روزها کم کم به دغدغه ای جدی برای مسوولان فرهنگی کشور و قشرهای مختلف جامعه به ویژه جوانان و خانواده های آنان بدل شده است.

این دغدغه به صورت چالشی جدی نمایان می شود وقتی بدانیم شهر مشهد به عنوان قلب تپنده عالم تشیع و دومین کلانشهر مذهبی جهان به یکی از پایگاه های اصلی ترویج عرفان های کاذب تبدیل شده است.

چندی پیش گزارشی غیررسمی و تایید نشده منتشر شد مبنی بر اینکه 20 تا 25 نوع عرفان انحرافی در میان دانش آموزان خراسان رضوی رسوخ و طرفدارانی را جذب کرده است. طرفداران این عرفان ها اغلب به شکل زیرزمینی و مخفیانه بین دانش آموزان فعالیت می کنند.

به نظر می رسد سفر سالانه بیش از 20 میلیون زائر به مشهد از مهمترین علل توجه این مکاتب انحرافی به این شهر است و حضور این مسافران فرصت مغتنمی برای سودجویان است تا افکار خود را تبلیغ کنند. این مشکل به حدی است که هر از چند گاهی خبرهایی از توزیع کتاب های فرقه های ضاله همچون بهاییت در اطراف حرم مطهر حضرت رضا (ع) به گوش می رسد.

حتی شنیده شده تعدادی نوجوان با حضور در گیم نت ها و کافی نت های مشهد، جوانان و نوجوانان را به صورت چهره به چهره به سوی شیطان پرستی فرا می خوانند و کتاب های شیطانی را با ترجمه فارسی به آنان ارائه می کنند.

بررسی دیدگاه های کارشناسان این حوزه نشان می دهد که همه آنان شهوت رانی و رسیدن به شادی های غیرعقلانی را مهمترین عوامل جذابیت عرفان های کاذب می دانند.

حتی برخی دلسوزان از عرضه نماد های انحرافی در نقره فروشی های اطراف حرم مطهر رضوی و بازار رضا ابراز تاسف کرده و می گویند که نمادهایی همچون ستاره پنتگرا، صلیب، صلیب وارونه، بز و موارد دیگر در بازارهای مشهد با قیمت های بسیار ارزان و یک سوم قیمت واقعی به مصرف کننده عرضه می شود.

عرفان های نوظهور امروز همچون اسبی افسار گسیخته در جامعه اسلامی در تاخت و تاز است با این حال به نظر می رسد آموزش های آگاهی بخش برای مقابله با این عرفان ها در میان جوانان و نوجوانان به عنوان آسیب پذیرترین قشر، کارساز و کافی نبوده است.

ضعف عملکرد دستگاه های فرهنگی و آموزشی در این زمینه قصوری جدی است که در گذر زمان آسیب های ناشی از آن قابل اغماض نخواهد بود.