در آخرالزمان؛ سرّى در طبیعت باقى نمى ماند !
احادیث فراوانی درخصوص مشخصات دوران ظهور حضرت در کتب برادران اهل سنت و شیعه وجود دارد. در این یادداشت سخنانی از امیرالمومنین علی (علیه السلام) را بازگو می کنیم. شناخت مشخصات دوران ظهور تا حد فراوانی وظیفه محبان حضرت را روشن می کند. در این حدیث امام علی (علیه السلام) با بیانی فصیح، وضع جهان و انسان را در زمان ظهور بازگو کرده اند.
در بخشی از این سخن گوهربار آمده است:
"ناراحتى مردم فقط این است که اگر بخواهند یک صدقه اى بدهند و یک کمکى به کسى کنند، یک نفر [مستحق] پیدا نمى کنند؛ یک فقیر در روى زمین پیدا نخواهد شد. زمین پاره هاى جگر خودش را بیرون مى دهد سرّى در طبیعت باقى نمى ماند مگر اینکه به دست او کشف مى شود"
در ادامه متن کامل حدیث را می خوانیم: امیرالمۆمنین على (علیه السلام) در نهج البلاغه مى فرماید:
حَتّى تَقومَ الْحَرْبُ بِکُمْ عَلى ساقٍ، بادِیاً نَواجِذُها، مَمْلوءَة اخْلافُها، حُلْواً رَضاعُها، عَلْقَماً عاقِبَتُها.
پیش بینى مى کند که قبل از ظهور حضرت مهدى آشوب عجیب و جنگ هاى بسیار مهیب و خطرناکى در دنیا هست. مى فرماید: جنگ روى پاى خودش مىایستد، دندان هاى خودش را نشان مى دهد. مثل یک درنده اى که دندان نشان مى دهد؛ شیرِ پستان خودش را نشان مى دهد، یعنى آن ستیزه جویان و آتش افروزان جنگ نگاه مى کنند مىبینند این پستان جنگ خوب شیر مى دهد. یعنى به نفعشان کار مى کند، اما نمى دانند که عاقبتِ این جنگ به ضرر خودشان است.
"حُلْواً رَضاعُها" دوشیدنش خیلى شیرین است اما "عَلْقَماً عاقِبَتُها" عاقبتش فوق العاده تلخ است.
زمین مى آید مثل یک غلام درحالى که تسلیم است. کلیدهاى خودش را در اختیار او قرار مى دهد (اینها همه تعبیر و بیان است) یعنى دیگر سرّى در طبیعت باقى نمى ماند مگر
اینکه به دست او کشف مى شود، مجهولى در طبیعت باقى نمى ماند مگر اینکه در آن دوره کشف مى شود.
"الا وَ فى غَدٍ وَ سَیَأْتى غَدٌ بِما لا تَعْرِفونَ" بدانید که فردا دنیا آبستن چیزهایى است که هیچ پیشبینى نمى کنید، نمى شناسید و آگاه نیستید، ولى بدانید هست و فردا با خود خواهد آورد.
"یَأْخُذُ الْوالى مِنْ غَیْرِها عُمّالَها عَلى مَساوى اعْمالِها" اول کارى که آن والى الهى مى کند این است که عمال و حکام را یک یک مى گیرد، اعوان خودش را اصلاح مى کند، دنیا اصلاح مى شود.
"وَ تُخْرِجُ لَهُ الْارْضُ افالیذَ کَبِدِها"زمین پاره هاى جگر خودش را بیرون مى دهد؛ یعنى زمین هر موهبتى که در خودش دارد از هر معدنى، و هر استعدادى که شما تصور کنید، همه را بیرون مى دهد؛ هرچه تا امروز مضایقه کرده بیرون مى دهد.
"وَ تُلْقى الَیْهِ سِلْماً مَقالیدَها" زمین مىآید مثل یک غلام درحالى که تسلیم است. کلیدهاى خودش را در اختیار او قرار مى دهد (اینها همه تعبیر و بیان است) یعنى دیگر سرّى در طبیعت باقى نمى ماند مگر اینکه به دست او کشف مى شود، مجهولى در طبیعت باقى نمى ماند مگر اینکه در آن دوره کشف مى شود.
"فَیُریکُمْ کَیْفَ عَدْلُ السّیرَةِ" آن وقت او به شما نشان خواهد داد که عدالت واقعى یعنى چه ... .
"وَ یُحْیى مَیِّتَ الْکِتابِ وَ السُّنَّةِ" قوانین کتاب و سنت را که متروک مانده و به حسب ظاهر مرده و از میان رفته است، زنده خواهد کرد. و نیز فرمود: اذا قامَ الْقائِمُ حَکَمَ بِالْعَدْلِ... .
هریک از ائمه ما یک لقبى دارد. مثلا امیرالمۆمنین: علىٌّ المرتضى. امام حسن: الحسن المجتبى. امام حسین: سیدالشهداء، و ائمه دیگر: السجاد، الباقر، الصادق، الکاظم، الرضا، التقى، النقى، الزّکىّ العسکرى. حضرت لقبى دارد، مخصوص به خود، لقبى که از مفهوم "قیام" گرفته شده است، آن که در جهان قیام مى کند: الْقائم.
اصلًا ما مهدى (عج) را به قیام و عدالت مى شناسیم. هر امامى به یک صفت شناخته مى شود، این امام به قیام و عدالت شناخته مى شود.
آیا مى دانید ناراحتى مردمِ آن وقت چیست؟ ناراحتى مردم فقط این است که اگر بخواهند یک صدقه اى بدهند و یک کمکى به کسى بکنند، یک نفر [مستحق] پیدا نمى کنند؛ یک فقیر در روى زمین پیدا نخواهد شد.
"وَ ارْتَفَعَ فى ایّامِهِ الْجَوْرُ" جور و ظلمى دیگر در کار نیست.
"وَ امِنَتْ بِهِ السُّبُلُ" همه راه ها، راه هاى زمینى، دریایى و هوایى امن مى شود، چون منشأ این ناامنی ها ناراحتی ها و بى عدالتى هاست. وقتى که عدالت برقرار بشود، [چون] فطرت بشر فطرت عدالت است، دلیل ندارد که ناامنى وجود داشته باشد.
"وَ اخْرَجَتِ الْارْضُ بَرَکاتِها" و زمین تمام برکات خودش را بیرون مى آورد.
"وَ لا یَجِدُ الرَّجُلُ مِنْکُمْ یَوْمَئِذٍ مَوْضِعاً لِصَدَقَتِهِ وَ لا بِرِّهِ ... وَ هُوَ قَوْلُهُ تَعالى: وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ" آیا مى دانید ناراحتى مردمِ آن وقت چیست؟ ناراحتى مردم فقط این است که اگر بخواهند یک صدقه اى بدهند و یک کمکى به کسى بکنند، یک نفر [مستحق] پیدا نمى کنند؛ یک فقیر در روى زمین پیدا نخواهد شد.
راجع به "توحید الهى" مى فرماید: "حَتّى یُوَحِّدُوا اللَّهَ وَ لا یُشْرِکَ بِهِ شَیْئاً" و راجع به "امنیت" مى فرماید: "وَ تَخْرُجُ الْعَجوزَةُ الضَّعیفَةُ مِنَ الْمَشْرِقِ تُریدُ الْمَغْرِبَ لا یُۆْذیها احَدٌ" یک پیر زن ناتوان، از مشرق تا مغرب دنیا را مسافرت مى کند بدون کوچکترین آزار و اذیتى.
.............................................................................
پی نوشت ها:
نهج البلاغه، خطبه 138 و مجموعه آثار استاد شهید مطهرى، ج 18مجموعه آثار، ص 164.
